Yalnızlık Ezanı

Kadındı ismi hayatın.

teni tenime bi şekilde ulaşmış

bi kadın.

aşkı çıplak gözle görebildiğim tek varlıktı,

bel altı tüm çıplaklıkların yokluğunda.

onun dışında kalan her şeydi dünya

ve dünya kadını içine alamayacak kadar hiçbir şeydi.

İçte büyütüp dışa ucuza satılmış bi kaç gülücük kaldı

kadından geriye.

aşk artık sadece zamandan hediye.

Sırtında bi kadına yakışmayacak kadar ağır yükler,

yüzünde ‘ben seni anlıyorum’ dercesine

limoni bi gülümseme,

içinde hala çözemediğim

soluksuz tırmanışlar.

isimsiz kalan hayatımı lunaparka götürdü

dost.

o kadar renkliydi ki,

gecenin siyah olduğunu gittiği sabah hatırladım ben.

verilmiş sözler alınmış ahlara yenildi.

seninle ölüme giderim dediğim adam

beni içindeki o bi türlü düzüne varamadığı uçurumundan

bıraktı yalnızlığa.

Hayatın kulağına tam yalnızlık ezanı okuyacakken çıkageldin.

bi sevgili olamayıp dost da kalamadın sen.

sonlarımdan çıkardığım dersleri tahtamdan silip,

en iyisinin bitebilen olduğunu karaladın sayfalarıma.

gidenlerden farkın yoktu acıttın fazlasıyla.

ama mutluluk seninle olduğu kadar

saf olamamıştı başkasıyla.

Şimdi yollar var önümde.

bi otobüs camından görebildiğimden ibaret.

göremediğim her yer yalan

ve her yalan yeni acılara işaret.

aklım şoförle ortak,

bitsen de gidebilmelisin diye çırpınırken

kalbim muavini bekler bi mola verse de

geri dönse şu adam diye.

kulaklıktan gelen şarkı fon müziği olmuş

piç ettiğin her duygum için

içimdeki sana hesap soruşlarıma.

ben hala aşığım cümlelerce susuşlarına.

Ne zamanın hediyesi kaldı çantamda 

ne de sokağımda dostun lunaparkı.

koltuk rahat, muavin uyuyakalmış,

kulağımda aynı şarkı.

Şimdilik iznin olursa

yenebilecek günlük  kazıklarımı yiyip

orospu bedenlere saatlik anlamlar katıp

iştahsızlığıma inat doyayım.

ben daha hayatın adını koyamadım

bırak bari a.ına  koyayım.

                                      

                                                                                         O’na.

mert eker.