Özledim seni biliyor musun. bilip bilmediğini umursamadan özledim. bile bile özledim seni biliyor musun. anlık bi heves için her zerremi ateşe attığını, aşkı şeytana sattığını bile bile özledim. bir anda özledim seni biliyor musun. o bir anın daha kaç yılıma hüküm süreceğini düşünmeden özledim. suçmuş gibi özledim seni biliyor musun. içimdeki senden kaçar gibi özledim. ben hep karanlıkta özledim seni biliyor musun. sana mı kendime mi bi türlü çözemediğim o isyanlar, kokuna aç, gözlerine muhtaç o bakışlar, sesini kulağıma, nefesini dudağıma, seni bana getiren o dalışlar senle beraber yok olsun, hiç olsun diye karanlıkta özledim.
bunların hiçbirini bilmiyosun biliyorum. güneş doğdu ve ben yanımda geceden kalma bi yalnızlıkla uyandım biliyorum.
ve sen. sen siyahın beyazı her yenişinde, güneşin yerini aya her devredişinde aynı yenilgilerimi hatırlatacaksın bana. çok iyi biliyorum.
O’na.
mert eker.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder